Information about the cookies used on the website
We use cookies on our website to improve the performance and content of the site. The cookies enable us to provide a more individual user experience and social media channels.

55_2020-2021/56 - Erkenning van oudervervreemding als strafbaar misdrijf

Pétitions

Signature collection period 06/07/2021 - 06/01/2024

Veranderingen op "55_2020-2021/56 - Erkenning van oudervervreemding als strafbaar misdrijf"

Vergelijk weergavemodus:

Beschrijving (Français)

  • -

    Lors d'un(e) divorce/séparation, il arrive qu'un des parents veuille se venger de l'autre pour le mal qu'il lui a fait, le détruire moralement, l'enfant peut alors être pris en otage.

    Il arrive aussi qu'un parent veuille garder l'enfant pour lui seul, celui-ci ayant déjà perdu son partenaire, alors ce parent et l'enfant peuvent se dresser contre l'autre parent qui devient le « méchant », responsable de tous les malheurs.

    Là, peut naître le « syndrome d'aliénation parentale (S.A.P.) », syndrome psychologique chez l'enfant qui survient presque exclusivement dans un contexte de dispute sur le droit d'hébergement principal de l'enfant. L'enfant l'exprime initialement par une campagne de dénigrement non justifiée à l'encontre d'un parent. Le S.A.P. résulte de la programmation du parent endoctrinant (lavage de cerveau) et de la propre contribution de l'enfant à la diffamation du parent-cible. L'enfant rejette/diabolise ce parent qu'il aimait tant avant et fait corps avec le parent aliénant.

    Critères pour reconnaître l'action du parent aliénant : entrave à la relation/au contact avec l'enfant, fausses allégations d'abus divers, réaction de peur de l'enfant, détérioration de la relation depuis la séparation.

    Manifestations chez l'enfant : le parent rejeté est dévalorisé sans le moindre sentiment de culpabilité de l'enfant et décrit comme méchant/dangereux ; invocation d'excuses irrationnelles/absurdes sans aucun rapport réel avec les véritables expériences ; le parent rejeté est le « mauvais » et le parent aliénant est le « gentil », pas de demi-mesure ; si les parents sont en présence l'un de l'autre, l'enfant prend position pour le parent chez qui il vit ; extension des hostilités à toute la famille et l'entourage du parent rejeté ; conditionné à présenter comme venant de lui l'opinion du parent aliénant, il ne peut risquer de décevoir le parent qui s'occupe de lui et dont il dépend ; il présume que le parent rejeté, froid et insensible, ne souffre pas du rejet, qu'il mérite la cruauté qui lui arrive ; il reprend à son compte les histoires fabriquées par le parent aliénant, manipulateur, emploie un langage inhabituel pour son âge.

    Le parent aliénant domine :

    Lui qui met en oeuvre la désaffection soumet l'enfant, consciemment/inconsciemment, à un endoctrinement. Il abuse du pouvoir presque sans limites qu'il a d'influencer et de disposer de son enfant. Une telle influence provoque des conséquences psychiques graves pour l'enfant et pour le parent aliéné.

    Actuellement, voulant garder l'emprise sur l'enfant tout en dénigrant l'autre parent, il est à peu près sûr de gagner dans l'élimination du parent « fautif »/gênant. Il joue sur le temps qui passe et sur les procédures, sachant que la « volonté » de l'enfant l'emportera sur la Justice. Il met en avant, en fin de parcours, la parole « spontanée » de l'enfant, qui une fois bien conditionné, se conditionne lui-même et devient très convaincant vis-à-vis de tous, magistrats/psys compris.

    Quand l'aliénation parentale est enclenchée, que tout contact avec le parent rejeté est banni, celui-ci ne peut plus montrer à l'enfant qui il est réellement.

    En conclusion :

    Le cadre juridique belge ne connaît pas le concept « d'aliénation parentale ». La justice n'est pas suffisamment outillée face aux situations de danger pouvant mener à une perte du lien parental et face à l'incapacité/la non volonté des parents à collaborer dans l'exercice conjoint de l'autorité parentale. Les dégâts causés à l'enfant privé de lien affectif avec l'un de ses parents et au parent « aliéné » méritent que la justice se dote d'outils supplémentaires. Le maintien du contact affectif/relationnel est un critère important du « bien-être psychique de l'enfant ».

    Je demande aux autorités compétentes de légiférer afin que l'aliénation parentale soit reconnue comme un délit, que des sanctions pénales puissent être infligées à ses auteurs (amende, peine d'emprisonnement) pour les contraindre à collaborer, que les victimes soient reconnues comme telles et obtiennent réparation financière pour les graves préjudices subis. Cette nouvelle loi devra s'inspirer de : Sénat de Belgique – Session de 2010-2011 : 23 novembre 2010 S. 5-520 « Proposition de loi instaurant la guidance parentale sous mandat judiciaire » (déposée par Mme Christine Defraigne) – 13 octobre 2010 S. 5-307 « Proposition de loi insérant dans le Code civil un article 374/1 prévoyant la réalisation rapide d'une enquête d'attitudes en vue de prévenir l'aliénation parentale chez l'enfant après un divorce » (déposée par M. Guy Swennen) – 13 octobre 2010 S. 5-308 « Proposition de loi modifiant l'article 387ter du Code civil, instituant un accompagnateur aux relations personnelles pour garantir le droit aux relations personnelles entre parents et enfants » (déposée par M. Guy Swennen). La loi n°12 318, DE 26 août 2010 du Président de la République du Brésil qui prévoit l'aliénation parentale.

     

    Remarque: pour explications concernant la différence entre la somme des signatures et le total affiché, voir FAQ 40

  • +

    Lors d'un(e) divorce/séparation, il arrive qu'un des parents veuille se venger de l'autre pour le mal qu'il lui a fait, le détruire moralement, l'enfant peut alors être pris en otage.

    Il arrive aussi qu'un parent veuille garder l'enfant pour lui seul, celui-ci ayant déjà perdu son partenaire, alors ce parent et l'enfant peuvent se dresser contre l'autre parent qui devient le « méchant », responsable de tous les malheurs.

    Là, peut naître le « syndrome d'aliénation parentale (S.A.P.) », syndrome psychologique chez l'enfant qui survient presque exclusivement dans un contexte de dispute sur le droit d'hébergement principal de l'enfant. L'enfant l'exprime initialement par une campagne de dénigrement non justifiée à l'encontre d'un parent. Le S.A.P. résulte de la programmation du parent endoctrinant (lavage de cerveau) et de la propre contribution de l'enfant à la diffamation du parent-cible. L'enfant rejette/diabolise ce parent qu'il aimait tant avant et fait corps avec le parent aliénant.

    Critères pour reconnaître l'action du parent aliénant : entrave à la relation/au contact avec l'enfant, fausses allégations d'abus divers, réaction de peur de l'enfant, détérioration de la relation depuis la séparation.

    Manifestations chez l'enfant : le parent rejeté est dévalorisé sans le moindre sentiment de culpabilité de l'enfant et décrit comme méchant/dangereux ; invocation d'excuses irrationnelles/absurdes sans aucun rapport réel avec les véritables expériences ; le parent rejeté est le « mauvais » et le parent aliénant est le « gentil », pas de demi-mesure ; si les parents sont en présence l'un de l'autre, l'enfant prend position pour le parent chez qui il vit ; extension des hostilités à toute la famille et l'entourage du parent rejeté ; conditionné à présenter comme venant de lui l'opinion du parent aliénant, il ne peut risquer de décevoir le parent qui s'occupe de lui et dont il dépend ; il présume que le parent rejeté, froid et insensible, ne souffre pas du rejet, qu'il mérite la cruauté qui lui arrive ; il reprend à son compte les histoires fabriquées par le parent aliénant, manipulateur, emploie un langage inhabituel pour son âge.

    Le parent aliénant domine :

    Lui qui met en oeuvre la désaffection soumet l'enfant, consciemment/inconsciemment, à un endoctrinement. Il abuse du pouvoir presque sans limites qu'il a d'influencer et de disposer de son enfant. Une telle influence provoque des conséquences psychiques graves pour l'enfant et pour le parent aliéné.

    Actuellement, voulant garder l'emprise sur l'enfant tout en dénigrant l'autre parent, il est à peu près sûr de gagner dans l'élimination du parent « fautif »/gênant. Il joue sur le temps qui passe et sur les procédures, sachant que la « volonté » de l'enfant l'emportera sur la Justice. Il met en avant, en fin de parcours, la parole « spontanée » de l'enfant, qui une fois bien conditionné, se conditionne lui-même et devient très convaincant vis-à-vis de tous, magistrats/psys compris.

    Quand l'aliénation parentale est enclenchée, que tout contact avec le parent rejeté est banni, celui-ci ne peut plus montrer à l'enfant qui il est réellement.

    En conclusion :

    Le cadre juridique belge ne connaît pas le concept « d'aliénation parentale ». La justice n'est pas suffisamment outillée face aux situations de danger pouvant mener à une perte du lien parental et face à l'incapacité/la non volonté des parents à collaborer dans l'exercice conjoint de l'autorité parentale. Les dégâts causés à l'enfant privé de lien affectif avec l'un de ses parents et au parent « aliéné » méritent que la justice se dote d'outils supplémentaires. Le maintien du contact affectif/relationnel est un critère important du « bien-être psychique de l'enfant ».

    Je demande aux autorités compétentes de légiférer afin que l'aliénation parentale soit reconnue comme un délit, que des sanctions pénales puissent être infligées à ses auteurs (amende, peine d'emprisonnement) pour les contraindre à collaborer, que les victimes soient reconnues comme telles et obtiennent réparation financière pour les graves préjudices subis. Cette nouvelle loi devra s'inspirer de : Sénat de Belgique – Session de 2010-2011 : 23 novembre 2010 S. 5-520 « Proposition de loi instaurant la guidance parentale sous mandat judiciaire » (déposée par Mme Christine Defraigne) – 13 octobre 2010 S. 5-307 « Proposition de loi insérant dans le Code civil un article 374/1 prévoyant la réalisation rapide d'une enquête d'attitudes en vue de prévenir l'aliénation parentale chez l'enfant après un divorce » (déposée par M. Guy Swennen) – 13 octobre 2010 S. 5-308 « Proposition de loi modifiant l'article 387ter du Code civil, instituant un accompagnateur aux relations personnelles pour garantir le droit aux relations personnelles entre parents et enfants » (déposée par M. Guy Swennen). La loi n°12 318, DE 26 août 2010 du Président de la République du Brésil qui prévoit l'aliénation parentale.

     


  • -<p>Lors d'un(e) divorce/séparation, il arrive qu'un des parents veuille se venger de l'autre pour le mal qu'il lui a fait, le détruire moralement, l'enfant peut alors être pris en otage.</p><p>Il arrive aussi qu'un parent veuille garder l'enfant pour lui seul, celui-ci ayant déjà perdu son partenaire, alors ce parent et l'enfant peuvent se dresser contre l'autre parent qui devient le «&nbsp;méchant&nbsp;», responsable de tous les malheurs.</p><p>Là, peut naître le «&nbsp;syndrome d'aliénation parentale (S.A.P.)&nbsp;», syndrome psychologique chez l'enfant qui survient presque exclusivement dans un contexte de dispute sur le droit d'hébergement principal de l'enfant. L'enfant l'exprime initialement par une campagne de dénigrement non justifiée à l'encontre d'un parent. Le S.A.P. résulte de la programmation du parent endoctrinant (lavage de cerveau) et de la propre contribution de l'enfant à la diffamation du parent-cible.&nbsp;L'enfant rejette/diabolise ce parent qu'il aimait tant avant et fait corps avec le parent aliénant.</p><p><strong>Critères pour reconnaître l'action du parent aliénant&nbsp;: </strong>entrave à la relation/au contact avec l'enfant, fausses allégations d'abus divers, réaction de peur de l'enfant, détérioration de la relation depuis la séparation.</p><p><strong>Manifestations chez l'enfant&nbsp;: </strong>le parent rejeté est dévalorisé sans le moindre sentiment de culpabilité de l'enfant et décrit comme méchant/dangereux&nbsp;; invocation d'excuses irrationnelles/absurdes sans aucun rapport réel avec les véritables expériences&nbsp;; le parent rejeté est le «&nbsp;mauvais&nbsp;» et le parent aliénant est le «&nbsp;gentil&nbsp;», pas de demi-mesure&nbsp;; si les parents sont en présence l'un de l'autre, l'enfant prend position pour le parent chez qui il vit&nbsp;; extension des hostilités à toute la famille et l'entourage du parent rejeté&nbsp;; conditionné à présenter comme venant de lui l'opinion du parent aliénant, il ne peut risquer de décevoir le parent qui s'occupe de lui et dont il dépend&nbsp;; il présume que le parent rejeté, froid et insensible, ne souffre pas du rejet, qu'il mérite la cruauté qui lui arrive&nbsp;; il reprend à son compte les histoires fabriquées par le parent aliénant, manipulateur, emploie un langage inhabituel pour son âge.</p><p><strong>Le parent aliénant domine&nbsp;:</strong></p><p>Lui qui met en oeuvre la désaffection soumet l'enfant, consciemment/inconsciemment, à un endoctrinement. Il abuse du pouvoir presque sans limites qu'il a d'influencer et de disposer de son enfant. Une telle influence provoque des conséquences psychiques graves pour l'enfant et pour le parent aliéné.</p><p>Actuellement, voulant garder l'emprise sur l'enfant tout en dénigrant l'autre parent, il est à peu près sûr de gagner dans l'élimination du parent «&nbsp;fautif&nbsp;»/gênant. Il joue sur le temps qui passe et sur les procédures, sachant que la «&nbsp;volonté&nbsp;» de l'enfant l'emportera sur la Justice. Il met en avant, en fin de parcours, la parole «&nbsp;spontanée&nbsp;» de l'enfant, qui une fois bien conditionné, se conditionne lui-même et devient très convaincant vis-à-vis de tous, magistrats/psys compris.</p><p>Quand l'aliénation parentale est enclenchée, que tout contact avec le parent rejeté est banni, celui-ci ne peut plus montrer à l'enfant qui il est réellement.</p><p><strong>En conclusion&nbsp;:</strong></p><p>Le cadre juridique belge ne connaît pas le concept «&nbsp;d'aliénation parentale&nbsp;». La justice n'est pas suffisamment outillée face aux situations de danger pouvant mener à une perte du lien parental et face à l'incapacité/la non volonté des parents à collaborer dans l'exercice conjoint de l'autorité parentale. Les dégâts causés à l'enfant privé de lien affectif avec l'un de ses parents et au parent «&nbsp;aliéné&nbsp;» méritent que la justice se dote d'outils supplémentaires. Le maintien du contact affectif/relationnel est un critère important du «&nbsp;bien-être psychique de l'enfant&nbsp;».</p><p>Je demande aux autorités compétentes de légiférer afin que l'aliénation parentale soit reconnue comme un délit, que des sanctions pénales puissent être infligées à ses auteurs (amende, peine d'emprisonnement) pour les contraindre à collaborer, que les victimes soient reconnues comme telles et obtiennent réparation financière pour les graves préjudices subis. Cette nouvelle loi devra s'inspirer de&nbsp;: Sénat de Belgique – Session de 2010-2011&nbsp;: 23 novembre 2010 S. 5-520 «&nbsp;Proposition de loi instaurant la guidance parentale sous mandat judiciaire&nbsp;» (déposée par Mme Christine Defraigne) – 13 octobre 2010 S. 5-307 «&nbsp;Proposition de loi insérant dans le Code civil un article 374/1 prévoyant la réalisation rapide d'une enquête d'attitudes en vue de prévenir l'aliénation parentale chez l'enfant après un divorce&nbsp;» (déposée par M. Guy Swennen) – 13 octobre 2010 S. 5-308 «&nbsp;Proposition de loi modifiant l'article 387ter du Code civil, instituant un accompagnateur aux relations personnelles pour garantir le droit aux relations personnelles entre parents et enfants&nbsp;» (déposée par M. Guy Swennen). La loi n°12 318, DE 26 août 2010 du Président de la République du Brésil qui prévoit l'aliénation parentale.</p><p>&nbsp;</p><p><strong><u>Remarque</u>: pour explications concernant la différence entre la somme des signatures et le total affiché, voir FAQ 40 </strong></p>
  • +<p>Lors d'un(e) divorce/séparation, il arrive qu'un des parents veuille se venger de l'autre pour le mal qu'il lui a fait, le détruire moralement, l'enfant peut alors être pris en otage.</p><p>Il arrive aussi qu'un parent veuille garder l'enfant pour lui seul, celui-ci ayant déjà perdu son partenaire, alors ce parent et l'enfant peuvent se dresser contre l'autre parent qui devient le «&nbsp;méchant&nbsp;», responsable de tous les malheurs.</p><p>Là, peut naître le «&nbsp;syndrome d'aliénation parentale (S.A.P.)&nbsp;», syndrome psychologique chez l'enfant qui survient presque exclusivement dans un contexte de dispute sur le droit d'hébergement principal de l'enfant. L'enfant l'exprime initialement par une campagne de dénigrement non justifiée à l'encontre d'un parent. Le S.A.P. résulte de la programmation du parent endoctrinant (lavage de cerveau) et de la propre contribution de l'enfant à la diffamation du parent-cible.&nbsp;L'enfant rejette/diabolise ce parent qu'il aimait tant avant et fait corps avec le parent aliénant.</p><p><strong>Critères pour reconnaître l'action du parent aliénant&nbsp;: </strong>entrave à la relation/au contact avec l'enfant, fausses allégations d'abus divers, réaction de peur de l'enfant, détérioration de la relation depuis la séparation.</p><p><strong>Manifestations chez l'enfant&nbsp;: </strong>le parent rejeté est dévalorisé sans le moindre sentiment de culpabilité de l'enfant et décrit comme méchant/dangereux&nbsp;; invocation d'excuses irrationnelles/absurdes sans aucun rapport réel avec les véritables expériences&nbsp;; le parent rejeté est le «&nbsp;mauvais&nbsp;» et le parent aliénant est le «&nbsp;gentil&nbsp;», pas de demi-mesure&nbsp;; si les parents sont en présence l'un de l'autre, l'enfant prend position pour le parent chez qui il vit&nbsp;; extension des hostilités à toute la famille et l'entourage du parent rejeté&nbsp;; conditionné à présenter comme venant de lui l'opinion du parent aliénant, il ne peut risquer de décevoir le parent qui s'occupe de lui et dont il dépend&nbsp;; il présume que le parent rejeté, froid et insensible, ne souffre pas du rejet, qu'il mérite la cruauté qui lui arrive&nbsp;; il reprend à son compte les histoires fabriquées par le parent aliénant, manipulateur, emploie un langage inhabituel pour son âge.</p><p><strong>Le parent aliénant domine&nbsp;:</strong></p><p>Lui qui met en oeuvre la désaffection soumet l'enfant, consciemment/inconsciemment, à un endoctrinement. Il abuse du pouvoir presque sans limites qu'il a d'influencer et de disposer de son enfant. Une telle influence provoque des conséquences psychiques graves pour l'enfant et pour le parent aliéné.</p><p>Actuellement, voulant garder l'emprise sur l'enfant tout en dénigrant l'autre parent, il est à peu près sûr de gagner dans l'élimination du parent «&nbsp;fautif&nbsp;»/gênant. Il joue sur le temps qui passe et sur les procédures, sachant que la «&nbsp;volonté&nbsp;» de l'enfant l'emportera sur la Justice. Il met en avant, en fin de parcours, la parole «&nbsp;spontanée&nbsp;» de l'enfant, qui une fois bien conditionné, se conditionne lui-même et devient très convaincant vis-à-vis de tous, magistrats/psys compris.</p><p>Quand l'aliénation parentale est enclenchée, que tout contact avec le parent rejeté est banni, celui-ci ne peut plus montrer à l'enfant qui il est réellement.</p><p><strong>En conclusion&nbsp;:</strong></p><p>Le cadre juridique belge ne connaît pas le concept «&nbsp;d'aliénation parentale&nbsp;». La justice n'est pas suffisamment outillée face aux situations de danger pouvant mener à une perte du lien parental et face à l'incapacité/la non volonté des parents à collaborer dans l'exercice conjoint de l'autorité parentale. Les dégâts causés à l'enfant privé de lien affectif avec l'un de ses parents et au parent «&nbsp;aliéné&nbsp;» méritent que la justice se dote d'outils supplémentaires. Le maintien du contact affectif/relationnel est un critère important du «&nbsp;bien-être psychique de l'enfant&nbsp;».</p><p>Je demande aux autorités compétentes de légiférer afin que l'aliénation parentale soit reconnue comme un délit, que des sanctions pénales puissent être infligées à ses auteurs (amende, peine d'emprisonnement) pour les contraindre à collaborer, que les victimes soient reconnues comme telles et obtiennent réparation financière pour les graves préjudices subis. Cette nouvelle loi devra s'inspirer de&nbsp;: Sénat de Belgique – Session de 2010-2011&nbsp;: 23 novembre 2010 S. 5-520 «&nbsp;Proposition de loi instaurant la guidance parentale sous mandat judiciaire&nbsp;» (déposée par Mme Christine Defraigne) – 13 octobre 2010 S. 5-307 «&nbsp;Proposition de loi insérant dans le Code civil un article 374/1 prévoyant la réalisation rapide d'une enquête d'attitudes en vue de prévenir l'aliénation parentale chez l'enfant après un divorce&nbsp;» (déposée par M. Guy Swennen) – 13 octobre 2010 S. 5-308 «&nbsp;Proposition de loi modifiant l'article 387ter du Code civil, instituant un accompagnateur aux relations personnelles pour garantir le droit aux relations personnelles entre parents et enfants&nbsp;» (déposée par M. Guy Swennen). La loi n°12 318, DE 26 août 2010 du Président de la République du Brésil qui prévoit l'aliénation parentale.</p><p>&nbsp;</p><p><br></p>
Verwijderingen
  • -

    Lors d'un(e) divorce/séparation, il arrive qu'un des parents veuille se venger de l'autre pour le mal qu'il lui a fait, le détruire moralement, l'enfant peut alors être pris en otage.

    Il arrive aussi qu'un parent veuille garder l'enfant pour lui seul, celui-ci ayant déjà perdu son partenaire, alors ce parent et l'enfant peuvent se dresser contre l'autre parent qui devient le « méchant », responsable de tous les malheurs.

    Là, peut naître le « syndrome d'aliénation parentale (S.A.P.) », syndrome psychologique chez l'enfant qui survient presque exclusivement dans un contexte de dispute sur le droit d'hébergement principal de l'enfant. L'enfant l'exprime initialement par une campagne de dénigrement non justifiée à l'encontre d'un parent. Le S.A.P. résulte de la programmation du parent endoctrinant (lavage de cerveau) et de la propre contribution de l'enfant à la diffamation du parent-cible. L'enfant rejette/diabolise ce parent qu'il aimait tant avant et fait corps avec le parent aliénant.

    Critères pour reconnaître l'action du parent aliénant : entrave à la relation/au contact avec l'enfant, fausses allégations d'abus divers, réaction de peur de l'enfant, détérioration de la relation depuis la séparation.

    Manifestations chez l'enfant : le parent rejeté est dévalorisé sans le moindre sentiment de culpabilité de l'enfant et décrit comme méchant/dangereux ; invocation d'excuses irrationnelles/absurdes sans aucun rapport réel avec les véritables expériences ; le parent rejeté est le « mauvais » et le parent aliénant est le « gentil », pas de demi-mesure ; si les parents sont en présence l'un de l'autre, l'enfant prend position pour le parent chez qui il vit ; extension des hostilités à toute la famille et l'entourage du parent rejeté ; conditionné à présenter comme venant de lui l'opinion du parent aliénant, il ne peut risquer de décevoir le parent qui s'occupe de lui et dont il dépend ; il présume que le parent rejeté, froid et insensible, ne souffre pas du rejet, qu'il mérite la cruauté qui lui arrive ; il reprend à son compte les histoires fabriquées par le parent aliénant, manipulateur, emploie un langage inhabituel pour son âge.

    Le parent aliénant domine :

    Lui qui met en oeuvre la désaffection soumet l'enfant, consciemment/inconsciemment, à un endoctrinement. Il abuse du pouvoir presque sans limites qu'il a d'influencer et de disposer de son enfant. Une telle influence provoque des conséquences psychiques graves pour l'enfant et pour le parent aliéné.

    Actuellement, voulant garder l'emprise sur l'enfant tout en dénigrant l'autre parent, il est à peu près sûr de gagner dans l'élimination du parent « fautif »/gênant. Il joue sur le temps qui passe et sur les procédures, sachant que la « volonté » de l'enfant l'emportera sur la Justice. Il met en avant, en fin de parcours, la parole « spontanée » de l'enfant, qui une fois bien conditionné, se conditionne lui-même et devient très convaincant vis-à-vis de tous, magistrats/psys compris.

    Quand l'aliénation parentale est enclenchée, que tout contact avec le parent rejeté est banni, celui-ci ne peut plus montrer à l'enfant qui il est réellement.

    En conclusion :

    Le cadre juridique belge ne connaît pas le concept « d'aliénation parentale ». La justice n'est pas suffisamment outillée face aux situations de danger pouvant mener à une perte du lien parental et face à l'incapacité/la non volonté des parents à collaborer dans l'exercice conjoint de l'autorité parentale. Les dégâts causés à l'enfant privé de lien affectif avec l'un de ses parents et au parent « aliéné » méritent que la justice se dote d'outils supplémentaires. Le maintien du contact affectif/relationnel est un critère important du « bien-être psychique de l'enfant ».

    Je demande aux autorités compétentes de légiférer afin que l'aliénation parentale soit reconnue comme un délit, que des sanctions pénales puissent être infligées à ses auteurs (amende, peine d'emprisonnement) pour les contraindre à collaborer, que les victimes soient reconnues comme telles et obtiennent réparation financière pour les graves préjudices subis. Cette nouvelle loi devra s'inspirer de : Sénat de Belgique – Session de 2010-2011 : 23 novembre 2010 S. 5-520 « Proposition de loi instaurant la guidance parentale sous mandat judiciaire » (déposée par Mme Christine Defraigne) – 13 octobre 2010 S. 5-307 « Proposition de loi insérant dans le Code civil un article 374/1 prévoyant la réalisation rapide d'une enquête d'attitudes en vue de prévenir l'aliénation parentale chez l'enfant après un divorce » (déposée par M. Guy Swennen) – 13 octobre 2010 S. 5-308 « Proposition de loi modifiant l'article 387ter du Code civil, instituant un accompagnateur aux relations personnelles pour garantir le droit aux relations personnelles entre parents et enfants » (déposée par M. Guy Swennen). La loi n°12 318, DE 26 août 2010 du Président de la République du Brésil qui prévoit l'aliénation parentale.

     

    Remarque: pour explications concernant la différence entre la somme des signatures et le total affiché, voir FAQ 40

Toevoegingen
  • +

    Lors d'un(e) divorce/séparation, il arrive qu'un des parents veuille se venger de l'autre pour le mal qu'il lui a fait, le détruire moralement, l'enfant peut alors être pris en otage.

    Il arrive aussi qu'un parent veuille garder l'enfant pour lui seul, celui-ci ayant déjà perdu son partenaire, alors ce parent et l'enfant peuvent se dresser contre l'autre parent qui devient le « méchant », responsable de tous les malheurs.

    Là, peut naître le « syndrome d'aliénation parentale (S.A.P.) », syndrome psychologique chez l'enfant qui survient presque exclusivement dans un contexte de dispute sur le droit d'hébergement principal de l'enfant. L'enfant l'exprime initialement par une campagne de dénigrement non justifiée à l'encontre d'un parent. Le S.A.P. résulte de la programmation du parent endoctrinant (lavage de cerveau) et de la propre contribution de l'enfant à la diffamation du parent-cible. L'enfant rejette/diabolise ce parent qu'il aimait tant avant et fait corps avec le parent aliénant.

    Critères pour reconnaître l'action du parent aliénant : entrave à la relation/au contact avec l'enfant, fausses allégations d'abus divers, réaction de peur de l'enfant, détérioration de la relation depuis la séparation.

    Manifestations chez l'enfant : le parent rejeté est dévalorisé sans le moindre sentiment de culpabilité de l'enfant et décrit comme méchant/dangereux ; invocation d'excuses irrationnelles/absurdes sans aucun rapport réel avec les véritables expériences ; le parent rejeté est le « mauvais » et le parent aliénant est le « gentil », pas de demi-mesure ; si les parents sont en présence l'un de l'autre, l'enfant prend position pour le parent chez qui il vit ; extension des hostilités à toute la famille et l'entourage du parent rejeté ; conditionné à présenter comme venant de lui l'opinion du parent aliénant, il ne peut risquer de décevoir le parent qui s'occupe de lui et dont il dépend ; il présume que le parent rejeté, froid et insensible, ne souffre pas du rejet, qu'il mérite la cruauté qui lui arrive ; il reprend à son compte les histoires fabriquées par le parent aliénant, manipulateur, emploie un langage inhabituel pour son âge.

    Le parent aliénant domine :

    Lui qui met en oeuvre la désaffection soumet l'enfant, consciemment/inconsciemment, à un endoctrinement. Il abuse du pouvoir presque sans limites qu'il a d'influencer et de disposer de son enfant. Une telle influence provoque des conséquences psychiques graves pour l'enfant et pour le parent aliéné.

    Actuellement, voulant garder l'emprise sur l'enfant tout en dénigrant l'autre parent, il est à peu près sûr de gagner dans l'élimination du parent « fautif »/gênant. Il joue sur le temps qui passe et sur les procédures, sachant que la « volonté » de l'enfant l'emportera sur la Justice. Il met en avant, en fin de parcours, la parole « spontanée » de l'enfant, qui une fois bien conditionné, se conditionne lui-même et devient très convaincant vis-à-vis de tous, magistrats/psys compris.

    Quand l'aliénation parentale est enclenchée, que tout contact avec le parent rejeté est banni, celui-ci ne peut plus montrer à l'enfant qui il est réellement.

    En conclusion :

    Le cadre juridique belge ne connaît pas le concept « d'aliénation parentale ». La justice n'est pas suffisamment outillée face aux situations de danger pouvant mener à une perte du lien parental et face à l'incapacité/la non volonté des parents à collaborer dans l'exercice conjoint de l'autorité parentale. Les dégâts causés à l'enfant privé de lien affectif avec l'un de ses parents et au parent « aliéné » méritent que la justice se dote d'outils supplémentaires. Le maintien du contact affectif/relationnel est un critère important du « bien-être psychique de l'enfant ».

    Je demande aux autorités compétentes de légiférer afin que l'aliénation parentale soit reconnue comme un délit, que des sanctions pénales puissent être infligées à ses auteurs (amende, peine d'emprisonnement) pour les contraindre à collaborer, que les victimes soient reconnues comme telles et obtiennent réparation financière pour les graves préjudices subis. Cette nouvelle loi devra s'inspirer de : Sénat de Belgique – Session de 2010-2011 : 23 novembre 2010 S. 5-520 « Proposition de loi instaurant la guidance parentale sous mandat judiciaire » (déposée par Mme Christine Defraigne) – 13 octobre 2010 S. 5-307 « Proposition de loi insérant dans le Code civil un article 374/1 prévoyant la réalisation rapide d'une enquête d'attitudes en vue de prévenir l'aliénation parentale chez l'enfant après un divorce » (déposée par M. Guy Swennen) – 13 octobre 2010 S. 5-308 « Proposition de loi modifiant l'article 387ter du Code civil, instituant un accompagnateur aux relations personnelles pour garantir le droit aux relations personnelles entre parents et enfants » (déposée par M. Guy Swennen). La loi n°12 318, DE 26 août 2010 du Président de la République du Brésil qui prévoit l'aliénation parentale.

     


Verwijderingen
  • -<p>Lors d'un(e) divorce/séparation, il arrive qu'un des parents veuille se venger de l'autre pour le mal qu'il lui a fait, le détruire moralement, l'enfant peut alors être pris en otage.</p><p>Il arrive aussi qu'un parent veuille garder l'enfant pour lui seul, celui-ci ayant déjà perdu son partenaire, alors ce parent et l'enfant peuvent se dresser contre l'autre parent qui devient le «&nbsp;méchant&nbsp;», responsable de tous les malheurs.</p><p>Là, peut naître le «&nbsp;syndrome d'aliénation parentale (S.A.P.)&nbsp;», syndrome psychologique chez l'enfant qui survient presque exclusivement dans un contexte de dispute sur le droit d'hébergement principal de l'enfant. L'enfant l'exprime initialement par une campagne de dénigrement non justifiée à l'encontre d'un parent. Le S.A.P. résulte de la programmation du parent endoctrinant (lavage de cerveau) et de la propre contribution de l'enfant à la diffamation du parent-cible.&nbsp;L'enfant rejette/diabolise ce parent qu'il aimait tant avant et fait corps avec le parent aliénant.</p><p><strong>Critères pour reconnaître l'action du parent aliénant&nbsp;: </strong>entrave à la relation/au contact avec l'enfant, fausses allégations d'abus divers, réaction de peur de l'enfant, détérioration de la relation depuis la séparation.</p><p><strong>Manifestations chez l'enfant&nbsp;: </strong>le parent rejeté est dévalorisé sans le moindre sentiment de culpabilité de l'enfant et décrit comme méchant/dangereux&nbsp;; invocation d'excuses irrationnelles/absurdes sans aucun rapport réel avec les véritables expériences&nbsp;; le parent rejeté est le «&nbsp;mauvais&nbsp;» et le parent aliénant est le «&nbsp;gentil&nbsp;», pas de demi-mesure&nbsp;; si les parents sont en présence l'un de l'autre, l'enfant prend position pour le parent chez qui il vit&nbsp;; extension des hostilités à toute la famille et l'entourage du parent rejeté&nbsp;; conditionné à présenter comme venant de lui l'opinion du parent aliénant, il ne peut risquer de décevoir le parent qui s'occupe de lui et dont il dépend&nbsp;; il présume que le parent rejeté, froid et insensible, ne souffre pas du rejet, qu'il mérite la cruauté qui lui arrive&nbsp;; il reprend à son compte les histoires fabriquées par le parent aliénant, manipulateur, emploie un langage inhabituel pour son âge.</p><p><strong>Le parent aliénant domine&nbsp;:</strong></p><p>Lui qui met en oeuvre la désaffection soumet l'enfant, consciemment/inconsciemment, à un endoctrinement. Il abuse du pouvoir presque sans limites qu'il a d'influencer et de disposer de son enfant. Une telle influence provoque des conséquences psychiques graves pour l'enfant et pour le parent aliéné.</p><p>Actuellement, voulant garder l'emprise sur l'enfant tout en dénigrant l'autre parent, il est à peu près sûr de gagner dans l'élimination du parent «&nbsp;fautif&nbsp;»/gênant. Il joue sur le temps qui passe et sur les procédures, sachant que la «&nbsp;volonté&nbsp;» de l'enfant l'emportera sur la Justice. Il met en avant, en fin de parcours, la parole «&nbsp;spontanée&nbsp;» de l'enfant, qui une fois bien conditionné, se conditionne lui-même et devient très convaincant vis-à-vis de tous, magistrats/psys compris.</p><p>Quand l'aliénation parentale est enclenchée, que tout contact avec le parent rejeté est banni, celui-ci ne peut plus montrer à l'enfant qui il est réellement.</p><p><strong>En conclusion&nbsp;:</strong></p><p>Le cadre juridique belge ne connaît pas le concept «&nbsp;d'aliénation parentale&nbsp;». La justice n'est pas suffisamment outillée face aux situations de danger pouvant mener à une perte du lien parental et face à l'incapacité/la non volonté des parents à collaborer dans l'exercice conjoint de l'autorité parentale. Les dégâts causés à l'enfant privé de lien affectif avec l'un de ses parents et au parent «&nbsp;aliéné&nbsp;» méritent que la justice se dote d'outils supplémentaires. Le maintien du contact affectif/relationnel est un critère important du «&nbsp;bien-être psychique de l'enfant&nbsp;».</p><p>Je demande aux autorités compétentes de légiférer afin que l'aliénation parentale soit reconnue comme un délit, que des sanctions pénales puissent être infligées à ses auteurs (amende, peine d'emprisonnement) pour les contraindre à collaborer, que les victimes soient reconnues comme telles et obtiennent réparation financière pour les graves préjudices subis. Cette nouvelle loi devra s'inspirer de&nbsp;: Sénat de Belgique – Session de 2010-2011&nbsp;: 23 novembre 2010 S. 5-520 «&nbsp;Proposition de loi instaurant la guidance parentale sous mandat judiciaire&nbsp;» (déposée par Mme Christine Defraigne) – 13 octobre 2010 S. 5-307 «&nbsp;Proposition de loi insérant dans le Code civil un article 374/1 prévoyant la réalisation rapide d'une enquête d'attitudes en vue de prévenir l'aliénation parentale chez l'enfant après un divorce&nbsp;» (déposée par M. Guy Swennen) – 13 octobre 2010 S. 5-308 «&nbsp;Proposition de loi modifiant l'article 387ter du Code civil, instituant un accompagnateur aux relations personnelles pour garantir le droit aux relations personnelles entre parents et enfants&nbsp;» (déposée par M. Guy Swennen). La loi n°12 318, DE 26 août 2010 du Président de la République du Brésil qui prévoit l'aliénation parentale.</p><p>&nbsp;</p><p><strong><u>Remarque</u>: pour explications concernant la différence entre la somme des signatures et le total affiché, voir FAQ 40 </strong></p>
Toevoegingen
  • +<p>Lors d'un(e) divorce/séparation, il arrive qu'un des parents veuille se venger de l'autre pour le mal qu'il lui a fait, le détruire moralement, l'enfant peut alors être pris en otage.</p><p>Il arrive aussi qu'un parent veuille garder l'enfant pour lui seul, celui-ci ayant déjà perdu son partenaire, alors ce parent et l'enfant peuvent se dresser contre l'autre parent qui devient le «&nbsp;méchant&nbsp;», responsable de tous les malheurs.</p><p>Là, peut naître le «&nbsp;syndrome d'aliénation parentale (S.A.P.)&nbsp;», syndrome psychologique chez l'enfant qui survient presque exclusivement dans un contexte de dispute sur le droit d'hébergement principal de l'enfant. L'enfant l'exprime initialement par une campagne de dénigrement non justifiée à l'encontre d'un parent. Le S.A.P. résulte de la programmation du parent endoctrinant (lavage de cerveau) et de la propre contribution de l'enfant à la diffamation du parent-cible.&nbsp;L'enfant rejette/diabolise ce parent qu'il aimait tant avant et fait corps avec le parent aliénant.</p><p><strong>Critères pour reconnaître l'action du parent aliénant&nbsp;: </strong>entrave à la relation/au contact avec l'enfant, fausses allégations d'abus divers, réaction de peur de l'enfant, détérioration de la relation depuis la séparation.</p><p><strong>Manifestations chez l'enfant&nbsp;: </strong>le parent rejeté est dévalorisé sans le moindre sentiment de culpabilité de l'enfant et décrit comme méchant/dangereux&nbsp;; invocation d'excuses irrationnelles/absurdes sans aucun rapport réel avec les véritables expériences&nbsp;; le parent rejeté est le «&nbsp;mauvais&nbsp;» et le parent aliénant est le «&nbsp;gentil&nbsp;», pas de demi-mesure&nbsp;; si les parents sont en présence l'un de l'autre, l'enfant prend position pour le parent chez qui il vit&nbsp;; extension des hostilités à toute la famille et l'entourage du parent rejeté&nbsp;; conditionné à présenter comme venant de lui l'opinion du parent aliénant, il ne peut risquer de décevoir le parent qui s'occupe de lui et dont il dépend&nbsp;; il présume que le parent rejeté, froid et insensible, ne souffre pas du rejet, qu'il mérite la cruauté qui lui arrive&nbsp;; il reprend à son compte les histoires fabriquées par le parent aliénant, manipulateur, emploie un langage inhabituel pour son âge.</p><p><strong>Le parent aliénant domine&nbsp;:</strong></p><p>Lui qui met en oeuvre la désaffection soumet l'enfant, consciemment/inconsciemment, à un endoctrinement. Il abuse du pouvoir presque sans limites qu'il a d'influencer et de disposer de son enfant. Une telle influence provoque des conséquences psychiques graves pour l'enfant et pour le parent aliéné.</p><p>Actuellement, voulant garder l'emprise sur l'enfant tout en dénigrant l'autre parent, il est à peu près sûr de gagner dans l'élimination du parent «&nbsp;fautif&nbsp;»/gênant. Il joue sur le temps qui passe et sur les procédures, sachant que la «&nbsp;volonté&nbsp;» de l'enfant l'emportera sur la Justice. Il met en avant, en fin de parcours, la parole «&nbsp;spontanée&nbsp;» de l'enfant, qui une fois bien conditionné, se conditionne lui-même et devient très convaincant vis-à-vis de tous, magistrats/psys compris.</p><p>Quand l'aliénation parentale est enclenchée, que tout contact avec le parent rejeté est banni, celui-ci ne peut plus montrer à l'enfant qui il est réellement.</p><p><strong>En conclusion&nbsp;:</strong></p><p>Le cadre juridique belge ne connaît pas le concept «&nbsp;d'aliénation parentale&nbsp;». La justice n'est pas suffisamment outillée face aux situations de danger pouvant mener à une perte du lien parental et face à l'incapacité/la non volonté des parents à collaborer dans l'exercice conjoint de l'autorité parentale. Les dégâts causés à l'enfant privé de lien affectif avec l'un de ses parents et au parent «&nbsp;aliéné&nbsp;» méritent que la justice se dote d'outils supplémentaires. Le maintien du contact affectif/relationnel est un critère important du «&nbsp;bien-être psychique de l'enfant&nbsp;».</p><p>Je demande aux autorités compétentes de légiférer afin que l'aliénation parentale soit reconnue comme un délit, que des sanctions pénales puissent être infligées à ses auteurs (amende, peine d'emprisonnement) pour les contraindre à collaborer, que les victimes soient reconnues comme telles et obtiennent réparation financière pour les graves préjudices subis. Cette nouvelle loi devra s'inspirer de&nbsp;: Sénat de Belgique – Session de 2010-2011&nbsp;: 23 novembre 2010 S. 5-520 «&nbsp;Proposition de loi instaurant la guidance parentale sous mandat judiciaire&nbsp;» (déposée par Mme Christine Defraigne) – 13 octobre 2010 S. 5-307 «&nbsp;Proposition de loi insérant dans le Code civil un article 374/1 prévoyant la réalisation rapide d'une enquête d'attitudes en vue de prévenir l'aliénation parentale chez l'enfant après un divorce&nbsp;» (déposée par M. Guy Swennen) – 13 octobre 2010 S. 5-308 «&nbsp;Proposition de loi modifiant l'article 387ter du Code civil, instituant un accompagnateur aux relations personnelles pour garantir le droit aux relations personnelles entre parents et enfants&nbsp;» (déposée par M. Guy Swennen). La loi n°12 318, DE 26 août 2010 du Président de la République du Brésil qui prévoit l'aliénation parentale.</p><p>&nbsp;</p><p><br></p>

Beschrijving (Nederlands)

  • -

    Tijdens een echtscheiding/scheiding kan het gebeuren dat een van de ouders wraak wil nemen op de andere ouder voor het leed dat hij/zij hem/haar heeft aangedaan, om hem/haar moreel te vernietigen. Het kind kan dan door deze situatie gegijzeld worden.

    Het gebeurt ook dat een ouder het kind voor zichzelf wil houden. Die ouder heeft al zijn/haar partner verloren en keert zich met het kind tegen de andere ouder die de "slechterik" wordt, verantwoordelijk voor alle tegenslagen.

    Dit kan leiden tot het "oudervervreemdingssyndroom (OVS)", een psychologisch syndroom bij kinderen dat bijna uitsluitend voorkomt in de context van een geschil over het hoofdverblijfsrecht van het kind. Het kind uit dit aanvankelijk door een ongerechtvaardigde denigrerende houding tegenover een ouder. Het OVS is het resultaat van de programmering (hersenspoeling) door de indoctrinerende ouder en de eigen bijdrage van het kind aan de belastering van de ouder die hiervan het doelwit is. Het kind verwerpt/diaboliseert de ouder van wie hij/zij vroeger zoveel hield en wordt één met de vervreemdende ouder.

    Criteria om de demarche van de vervreemdende ouder te herkennen: inmenging in de relatie/het contact met het kind, valse beschuldigingen van verschillende misbruiken, angstige reactie van het kind, verslechtering van de relatie sinds de scheiding.

    Uitingen bij het kind: de afgewezen ouder wordt ondermijnd zonder enig schuldgevoel van de kant van het kind en afgeschilderd als gemeen/gevaarlijk; irrationele/absurde excuses zonder echt verband met werkelijke ervaringen; afgewezen ouder is de "slechte" en vervreemdende ouder is de "goede", er zit niets tussenin; als ouders in elkaars aanwezigheid zijn, neemt kind positie in voor ouder met wie hij/zij samenwoont; uitbreiding van de vijandelijkheden jegens de hele familie en omgeving van de afgewezen ouder; geconditioneerd om de mening van de vervreemdende ouder weer te geven als ware het de eigen mening, kan het kind het niet riskeren de ouder die voor hem/haar zorgt en van wie hij/zij afhankelijk is, teleur te stellen; het kind gaat ervan uit dat de afgewezen ouder, koud en ongevoelig, niet lijdt onder de afwijzing, dat die ouder de wreedheid die hem/haar overkomt, verdient; het kind neemt de verhalen over die door de vervreemdende, manipulerende ouder zijn verzonnen, gebruikt ongewoon taalgebruik voor zijn/haar leeftijd.

    De vervreemdende ouder domineert:

    De ouder die deze gevoelsmatige loskoppeling bewerkstelligt, onderwerpt het kind, bewust/onbewust, aan indoctrinatie. Hij/zij maakt misbruik van de bijna onbeperkte macht die hij/zij heeft om zijn/haar kind te beïnvloeden en over het kind te beschikken. Een dergelijke invloed heeft ernstige psychologische gevolgen voor het kind en voor de vervreemde ouder.

    Omdat die ouder het kind onder zijn macht wil houden door de andere ouder te denigreren, is hij/zij er bijna zeker van te slagen in het uitschakelen van de "foute"/storende ouder. Hij speelt in op het verstrijken van de tijd en op de procedures, wetende dat voor Justitie de "wil" van het kind de overhand zal hebben. Aan het eind van het proces brengt hij het "spontane" woord van het kind naar voren, dat, eenmaal goed geconditioneerd, zichzelf conditioneert en zeer overtuigend wordt voor iedereen, ook voor de rechters/psychologen.

    Wanneer oudervervreemding in werking treedt, wanneer elk contact met de verstoten ouder wordt verboden, kan deze laatste het kind niet meer laten zien wie hij/zij werkelijk is.

    Tot slot:

    Het Belgische rechtskader erkent het begrip "oudervervreemding" niet. Justitie is onvoldoende toegerust om het hoofd te bieden aan gevaarsituaties die kunnen leiden tot een verlies van de ouderlijke band en aan het onvermogen/de onwil van de ouders om samen te werken bij de gezamenlijke uitoefening van het ouderlijk gezag. De schade die wordt toegebracht aan het kind dat van een emotionele band met een van zijn/haar ouders wordt beroofd en aan de "vervreemde" ouder is van die aard dat het rechtssysteem met extra instrumenten moet toegerust worden. De instandhouding van emotioneel/relationeel contact is een belangrijk criterium voor het "psychisch welzijn van het kind".

    Ik verzoek de bevoegde autoriteiten bij wet te bepalen dat oudervervreemding als misdrijf wordt erkend, dat aan de daders ervan strafrechtelijke sancties kunnen worden opgelegd (boete, gevangenisstraf) om hen tot medewerking te dwingen, dat de slachtoffers als zodanig worden erkend en een financiële vergoeding krijgen voor de ernstige schade die zij lijden. Deze nieuwe wet moet zich baseren op eerder werk: Belgische Senaat - Zitting 2010-2011: 23/11/2010 S. 5-520 "Wetsvoorstel tot invoering van ouderbegeleiding onder gerechtelijk toezicht" (ingediend door mevrouw Christine Defraigne) – 13/10/2010 S. 5-307 "Wetsvoorstel voor het snel uitvoeren van een attitudeonderzoek om oudervervreemding bij kinderen na een scheiding te voorkomen" (ingediend door meneer Guy Swennen) – 13/10/2010 S. 5-308 "Wetsvoorstel om een gids voor persoonlijke relaties opstellen om het recht op persoonlijke relaties tussen ouders en kinderen te waarborgen" (ingediend door meneer Guy Swennen). En zich inspireren op de Wet nr. 12 318, van 26 augustus 2010 van de President van de Republiek Brazilië, die voorziet in het begrip oudervervreemding.

     

    Opmerking: voor uitleg over het verschil tussen de som van de handtekeningen en het weergegeven totaal, zie FAQ 40

  • +

    Tijdens een echtscheiding/scheiding kan het gebeuren dat een van de ouders wraak wil nemen op de andere ouder voor het leed dat hij/zij hem/haar heeft aangedaan, om hem/haar moreel te vernietigen. Het kind kan dan door deze situatie gegijzeld worden.

    Het gebeurt ook dat een ouder het kind voor zichzelf wil houden. Die ouder heeft al zijn/haar partner verloren en keert zich met het kind tegen de andere ouder die de "slechterik" wordt, verantwoordelijk voor alle tegenslagen.

    Dit kan leiden tot het "oudervervreemdingssyndroom (OVS)", een psychologisch syndroom bij kinderen dat bijna uitsluitend voorkomt in de context van een geschil over het hoofdverblijfsrecht van het kind. Het kind uit dit aanvankelijk door een ongerechtvaardigde denigrerende houding tegenover een ouder. Het OVS is het resultaat van de programmering (hersenspoeling) door de indoctrinerende ouder en de eigen bijdrage van het kind aan de belastering van de ouder die hiervan het doelwit is. Het kind verwerpt/diaboliseert de ouder van wie hij/zij vroeger zoveel hield en wordt één met de vervreemdende ouder.

    Criteria om de demarche van de vervreemdende ouder te herkennen: inmenging in de relatie/het contact met het kind, valse beschuldigingen van verschillende misbruiken, angstige reactie van het kind, verslechtering van de relatie sinds de scheiding.

    Uitingen bij het kind: de afgewezen ouder wordt ondermijnd zonder enig schuldgevoel van de kant van het kind en afgeschilderd als gemeen/gevaarlijk; irrationele/absurde excuses zonder echt verband met werkelijke ervaringen; afgewezen ouder is de "slechte" en vervreemdende ouder is de "goede", er zit niets tussenin; als ouders in elkaars aanwezigheid zijn, neemt kind positie in voor ouder met wie hij/zij samenwoont; uitbreiding van de vijandelijkheden jegens de hele familie en omgeving van de afgewezen ouder; geconditioneerd om de mening van de vervreemdende ouder weer te geven als ware het de eigen mening, kan het kind het niet riskeren de ouder die voor hem/haar zorgt en van wie hij/zij afhankelijk is, teleur te stellen; het kind gaat ervan uit dat de afgewezen ouder, koud en ongevoelig, niet lijdt onder de afwijzing, dat die ouder de wreedheid die hem/haar overkomt, verdient; het kind neemt de verhalen over die door de vervreemdende, manipulerende ouder zijn verzonnen, gebruikt ongewoon taalgebruik voor zijn/haar leeftijd.

    De vervreemdende ouder domineert:

    De ouder die deze gevoelsmatige loskoppeling bewerkstelligt, onderwerpt het kind, bewust/onbewust, aan indoctrinatie. Hij/zij maakt misbruik van de bijna onbeperkte macht die hij/zij heeft om zijn/haar kind te beïnvloeden en over het kind te beschikken. Een dergelijke invloed heeft ernstige psychologische gevolgen voor het kind en voor de vervreemde ouder.

    Omdat die ouder het kind onder zijn macht wil houden door de andere ouder te denigreren, is hij/zij er bijna zeker van te slagen in het uitschakelen van de "foute"/storende ouder. Hij speelt in op het verstrijken van de tijd en op de procedures, wetende dat voor Justitie de "wil" van het kind de overhand zal hebben. Aan het eind van het proces brengt hij het "spontane" woord van het kind naar voren, dat, eenmaal goed geconditioneerd, zichzelf conditioneert en zeer overtuigend wordt voor iedereen, ook voor de rechters/psychologen.

    Wanneer oudervervreemding in werking treedt, wanneer elk contact met de verstoten ouder wordt verboden, kan deze laatste het kind niet meer laten zien wie hij/zij werkelijk is.

    Tot slot:

    Het Belgische rechtskader erkent het begrip "oudervervreemding" niet. Justitie is onvoldoende toegerust om het hoofd te bieden aan gevaarsituaties die kunnen leiden tot een verlies van de ouderlijke band en aan het onvermogen/de onwil van de ouders om samen te werken bij de gezamenlijke uitoefening van het ouderlijk gezag. De schade die wordt toegebracht aan het kind dat van een emotionele band met een van zijn/haar ouders wordt beroofd en aan de "vervreemde" ouder is van die aard dat het rechtssysteem met extra instrumenten moet toegerust worden. De instandhouding van emotioneel/relationeel contact is een belangrijk criterium voor het "psychisch welzijn van het kind".

    Ik verzoek de bevoegde autoriteiten bij wet te bepalen dat oudervervreemding als misdrijf wordt erkend, dat aan de daders ervan strafrechtelijke sancties kunnen worden opgelegd (boete, gevangenisstraf) om hen tot medewerking te dwingen, dat de slachtoffers als zodanig worden erkend en een financiële vergoeding krijgen voor de ernstige schade die zij lijden. Deze nieuwe wet moet zich baseren op eerder werk: Belgische Senaat - Zitting 2010-2011: 23/11/2010 S. 5-520 "Wetsvoorstel tot invoering van ouderbegeleiding onder gerechtelijk toezicht" (ingediend door mevrouw Christine Defraigne) – 13/10/2010 S. 5-307 "Wetsvoorstel voor het snel uitvoeren van een attitudeonderzoek om oudervervreemding bij kinderen na een scheiding te voorkomen" (ingediend door meneer Guy Swennen) – 13/10/2010 S. 5-308 "Wetsvoorstel om een gids voor persoonlijke relaties opstellen om het recht op persoonlijke relaties tussen ouders en kinderen te waarborgen" (ingediend door meneer Guy Swennen). En zich inspireren op de Wet nr. 12 318, van 26 augustus 2010 van de President van de Republiek Brazilië, die voorziet in het begrip oudervervreemding.

     


  • -<p>Tijdens een echtscheiding/scheiding kan het gebeuren dat een van de ouders wraak wil nemen op de andere ouder voor het leed dat hij/zij hem/haar heeft aangedaan, om hem/haar moreel te vernietigen. Het kind kan dan door deze situatie gegijzeld worden.</p><p>Het gebeurt ook dat een ouder het kind voor zichzelf wil houden. Die ouder heeft al zijn/haar partner verloren en keert zich met het kind tegen de andere ouder die de "slechterik" wordt, verantwoordelijk voor alle tegenslagen.</p><p>Dit kan leiden tot het "oudervervreemdingssyndroom (OVS)", een psychologisch syndroom bij kinderen dat bijna uitsluitend voorkomt in de context van een geschil over het hoofdverblijfsrecht van het kind. Het kind uit dit aanvankelijk door een ongerechtvaardigde denigrerende houding tegenover een ouder. Het OVS is het resultaat van de programmering (hersenspoeling) door de indoctrinerende ouder en de eigen bijdrage van het kind aan de belastering van de ouder die hiervan het doelwit is. Het kind verwerpt/diaboliseert de ouder van wie hij/zij vroeger zoveel hield en wordt één met de vervreemdende ouder.</p><p><strong>Criteria om de demarche van de vervreemdende ouder te herkennen:</strong> inmenging in de relatie/het contact met het kind, valse beschuldigingen van verschillende misbruiken, angstige reactie van het kind, verslechtering van de relatie sinds de scheiding.</p><p><strong>Uitingen bij het kind:</strong> de afgewezen ouder wordt ondermijnd zonder enig schuldgevoel van de kant van het kind en afgeschilderd als gemeen/gevaarlijk; irrationele/absurde excuses zonder echt verband met werkelijke ervaringen; afgewezen ouder is de "slechte" en vervreemdende ouder is de "goede", er zit niets tussenin; als ouders in elkaars aanwezigheid zijn, neemt kind positie in voor ouder met wie hij/zij samenwoont; uitbreiding van de vijandelijkheden jegens de hele familie en omgeving van de afgewezen ouder; geconditioneerd om de mening van de vervreemdende ouder weer te geven als ware het de eigen mening, kan het kind het niet riskeren de ouder die voor hem/haar zorgt en van wie hij/zij afhankelijk is, teleur te stellen; het kind gaat ervan uit dat de afgewezen ouder, koud en ongevoelig, niet lijdt onder de afwijzing, dat die ouder de wreedheid die hem/haar overkomt, verdient; het kind neemt de verhalen over die door de vervreemdende, manipulerende ouder zijn verzonnen, gebruikt ongewoon taalgebruik voor zijn/haar leeftijd.</p><p><strong>De vervreemdende ouder domineert:</strong></p><p>De ouder die deze gevoelsmatige loskoppeling bewerkstelligt, onderwerpt het kind, bewust/onbewust, aan indoctrinatie. Hij/zij maakt misbruik van de bijna onbeperkte macht die hij/zij heeft om zijn/haar kind te beïnvloeden en over het kind te beschikken. Een dergelijke invloed heeft ernstige psychologische gevolgen voor het kind en voor de vervreemde ouder.</p><p>Omdat die ouder het kind onder zijn macht wil houden door de andere ouder te denigreren, is hij/zij er bijna zeker van te slagen in het uitschakelen van de "foute"/storende ouder. Hij speelt in op het verstrijken van de tijd en op de procedures, wetende dat voor Justitie de "wil" van het kind de overhand zal hebben. Aan het eind van het proces brengt hij het "spontane" woord van het kind naar voren, dat, eenmaal goed geconditioneerd, zichzelf conditioneert en zeer overtuigend wordt voor iedereen, ook voor de rechters/psychologen.</p><p>Wanneer oudervervreemding in werking treedt, wanneer elk contact met de verstoten ouder wordt verboden, kan deze laatste het kind niet meer laten zien wie hij/zij werkelijk is.</p><p><strong>Tot slot:</strong></p><p>Het Belgische rechtskader erkent het begrip "oudervervreemding" niet. Justitie is onvoldoende toegerust om het hoofd te bieden aan gevaarsituaties die kunnen leiden tot een verlies van de ouderlijke band en aan het onvermogen/de onwil van de ouders om samen te werken bij de gezamenlijke uitoefening van het ouderlijk gezag. De schade die wordt toegebracht aan het kind dat van een emotionele band met een van zijn/haar ouders wordt beroofd en aan de "vervreemde" ouder is van die aard dat het rechtssysteem met extra instrumenten moet toegerust worden. De instandhouding van emotioneel/relationeel contact is een belangrijk criterium voor het "psychisch welzijn van het kind".</p><p>Ik verzoek de bevoegde autoriteiten bij wet te bepalen dat oudervervreemding als misdrijf wordt erkend, dat aan de daders ervan strafrechtelijke sancties kunnen worden opgelegd (boete, gevangenisstraf) om hen tot medewerking te dwingen, dat de slachtoffers als zodanig worden erkend en een financiële vergoeding krijgen voor de ernstige schade die zij lijden. Deze nieuwe wet moet zich baseren op eerder werk: Belgische Senaat - Zitting 2010-2011: 23/11/2010 S. 5-520 "Wetsvoorstel tot invoering van ouderbegeleiding onder gerechtelijk toezicht" (ingediend door mevrouw Christine Defraigne) – 13/10/2010 S. 5-307 "Wetsvoorstel voor het snel uitvoeren van een attitudeonderzoek om oudervervreemding bij kinderen na een scheiding te voorkomen" (ingediend door meneer Guy Swennen) – 13/10/2010 S. 5-308 "Wetsvoorstel om een gids voor persoonlijke relaties opstellen om het recht op persoonlijke relaties tussen ouders en kinderen te waarborgen" (ingediend door meneer Guy Swennen). En zich inspireren op de Wet nr. 12 318, van 26 augustus 2010 van de President van de Republiek Brazilië, die voorziet in het begrip oudervervreemding.</p><p>&nbsp;</p><p><strong><u>Opmerking</u>: voor uitleg over het verschil tussen de som van de handtekeningen en het weergegeven totaal, zie FAQ 40 </strong></p>
  • +<p>Tijdens een echtscheiding/scheiding kan het gebeuren dat een van de ouders wraak wil nemen op de andere ouder voor het leed dat hij/zij hem/haar heeft aangedaan, om hem/haar moreel te vernietigen. Het kind kan dan door deze situatie gegijzeld worden.</p><p>Het gebeurt ook dat een ouder het kind voor zichzelf wil houden. Die ouder heeft al zijn/haar partner verloren en keert zich met het kind tegen de andere ouder die de "slechterik" wordt, verantwoordelijk voor alle tegenslagen.</p><p>Dit kan leiden tot het "oudervervreemdingssyndroom (OVS)", een psychologisch syndroom bij kinderen dat bijna uitsluitend voorkomt in de context van een geschil over het hoofdverblijfsrecht van het kind. Het kind uit dit aanvankelijk door een ongerechtvaardigde denigrerende houding tegenover een ouder. Het OVS is het resultaat van de programmering (hersenspoeling) door de indoctrinerende ouder en de eigen bijdrage van het kind aan de belastering van de ouder die hiervan het doelwit is. Het kind verwerpt/diaboliseert de ouder van wie hij/zij vroeger zoveel hield en wordt één met de vervreemdende ouder.</p><p><strong>Criteria om de demarche van de vervreemdende ouder te herkennen:</strong> inmenging in de relatie/het contact met het kind, valse beschuldigingen van verschillende misbruiken, angstige reactie van het kind, verslechtering van de relatie sinds de scheiding.</p><p><strong>Uitingen bij het kind:</strong> de afgewezen ouder wordt ondermijnd zonder enig schuldgevoel van de kant van het kind en afgeschilderd als gemeen/gevaarlijk; irrationele/absurde excuses zonder echt verband met werkelijke ervaringen; afgewezen ouder is de "slechte" en vervreemdende ouder is de "goede", er zit niets tussenin; als ouders in elkaars aanwezigheid zijn, neemt kind positie in voor ouder met wie hij/zij samenwoont; uitbreiding van de vijandelijkheden jegens de hele familie en omgeving van de afgewezen ouder; geconditioneerd om de mening van de vervreemdende ouder weer te geven als ware het de eigen mening, kan het kind het niet riskeren de ouder die voor hem/haar zorgt en van wie hij/zij afhankelijk is, teleur te stellen; het kind gaat ervan uit dat de afgewezen ouder, koud en ongevoelig, niet lijdt onder de afwijzing, dat die ouder de wreedheid die hem/haar overkomt, verdient; het kind neemt de verhalen over die door de vervreemdende, manipulerende ouder zijn verzonnen, gebruikt ongewoon taalgebruik voor zijn/haar leeftijd.</p><p><strong>De vervreemdende ouder domineert:</strong></p><p>De ouder die deze gevoelsmatige loskoppeling bewerkstelligt, onderwerpt het kind, bewust/onbewust, aan indoctrinatie. Hij/zij maakt misbruik van de bijna onbeperkte macht die hij/zij heeft om zijn/haar kind te beïnvloeden en over het kind te beschikken. Een dergelijke invloed heeft ernstige psychologische gevolgen voor het kind en voor de vervreemde ouder.</p><p>Omdat die ouder het kind onder zijn macht wil houden door de andere ouder te denigreren, is hij/zij er bijna zeker van te slagen in het uitschakelen van de "foute"/storende ouder. Hij speelt in op het verstrijken van de tijd en op de procedures, wetende dat voor Justitie de "wil" van het kind de overhand zal hebben. Aan het eind van het proces brengt hij het "spontane" woord van het kind naar voren, dat, eenmaal goed geconditioneerd, zichzelf conditioneert en zeer overtuigend wordt voor iedereen, ook voor de rechters/psychologen.</p><p>Wanneer oudervervreemding in werking treedt, wanneer elk contact met de verstoten ouder wordt verboden, kan deze laatste het kind niet meer laten zien wie hij/zij werkelijk is.</p><p><strong>Tot slot:</strong></p><p>Het Belgische rechtskader erkent het begrip "oudervervreemding" niet. Justitie is onvoldoende toegerust om het hoofd te bieden aan gevaarsituaties die kunnen leiden tot een verlies van de ouderlijke band en aan het onvermogen/de onwil van de ouders om samen te werken bij de gezamenlijke uitoefening van het ouderlijk gezag. De schade die wordt toegebracht aan het kind dat van een emotionele band met een van zijn/haar ouders wordt beroofd en aan de "vervreemde" ouder is van die aard dat het rechtssysteem met extra instrumenten moet toegerust worden. De instandhouding van emotioneel/relationeel contact is een belangrijk criterium voor het "psychisch welzijn van het kind".</p><p>Ik verzoek de bevoegde autoriteiten bij wet te bepalen dat oudervervreemding als misdrijf wordt erkend, dat aan de daders ervan strafrechtelijke sancties kunnen worden opgelegd (boete, gevangenisstraf) om hen tot medewerking te dwingen, dat de slachtoffers als zodanig worden erkend en een financiële vergoeding krijgen voor de ernstige schade die zij lijden. Deze nieuwe wet moet zich baseren op eerder werk: Belgische Senaat - Zitting 2010-2011: 23/11/2010 S. 5-520 "Wetsvoorstel tot invoering van ouderbegeleiding onder gerechtelijk toezicht" (ingediend door mevrouw Christine Defraigne) – 13/10/2010 S. 5-307 "Wetsvoorstel voor het snel uitvoeren van een attitudeonderzoek om oudervervreemding bij kinderen na een scheiding te voorkomen" (ingediend door meneer Guy Swennen) – 13/10/2010 S. 5-308 "Wetsvoorstel om een gids voor persoonlijke relaties opstellen om het recht op persoonlijke relaties tussen ouders en kinderen te waarborgen" (ingediend door meneer Guy Swennen). En zich inspireren op de Wet nr. 12 318, van 26 augustus 2010 van de President van de Republiek Brazilië, die voorziet in het begrip oudervervreemding.</p><p>&nbsp;</p><p><br></p>
Verwijderingen
  • -

    Tijdens een echtscheiding/scheiding kan het gebeuren dat een van de ouders wraak wil nemen op de andere ouder voor het leed dat hij/zij hem/haar heeft aangedaan, om hem/haar moreel te vernietigen. Het kind kan dan door deze situatie gegijzeld worden.

    Het gebeurt ook dat een ouder het kind voor zichzelf wil houden. Die ouder heeft al zijn/haar partner verloren en keert zich met het kind tegen de andere ouder die de "slechterik" wordt, verantwoordelijk voor alle tegenslagen.

    Dit kan leiden tot het "oudervervreemdingssyndroom (OVS)", een psychologisch syndroom bij kinderen dat bijna uitsluitend voorkomt in de context van een geschil over het hoofdverblijfsrecht van het kind. Het kind uit dit aanvankelijk door een ongerechtvaardigde denigrerende houding tegenover een ouder. Het OVS is het resultaat van de programmering (hersenspoeling) door de indoctrinerende ouder en de eigen bijdrage van het kind aan de belastering van de ouder die hiervan het doelwit is. Het kind verwerpt/diaboliseert de ouder van wie hij/zij vroeger zoveel hield en wordt één met de vervreemdende ouder.

    Criteria om de demarche van de vervreemdende ouder te herkennen: inmenging in de relatie/het contact met het kind, valse beschuldigingen van verschillende misbruiken, angstige reactie van het kind, verslechtering van de relatie sinds de scheiding.

    Uitingen bij het kind: de afgewezen ouder wordt ondermijnd zonder enig schuldgevoel van de kant van het kind en afgeschilderd als gemeen/gevaarlijk; irrationele/absurde excuses zonder echt verband met werkelijke ervaringen; afgewezen ouder is de "slechte" en vervreemdende ouder is de "goede", er zit niets tussenin; als ouders in elkaars aanwezigheid zijn, neemt kind positie in voor ouder met wie hij/zij samenwoont; uitbreiding van de vijandelijkheden jegens de hele familie en omgeving van de afgewezen ouder; geconditioneerd om de mening van de vervreemdende ouder weer te geven als ware het de eigen mening, kan het kind het niet riskeren de ouder die voor hem/haar zorgt en van wie hij/zij afhankelijk is, teleur te stellen; het kind gaat ervan uit dat de afgewezen ouder, koud en ongevoelig, niet lijdt onder de afwijzing, dat die ouder de wreedheid die hem/haar overkomt, verdient; het kind neemt de verhalen over die door de vervreemdende, manipulerende ouder zijn verzonnen, gebruikt ongewoon taalgebruik voor zijn/haar leeftijd.

    De vervreemdende ouder domineert:

    De ouder die deze gevoelsmatige loskoppeling bewerkstelligt, onderwerpt het kind, bewust/onbewust, aan indoctrinatie. Hij/zij maakt misbruik van de bijna onbeperkte macht die hij/zij heeft om zijn/haar kind te beïnvloeden en over het kind te beschikken. Een dergelijke invloed heeft ernstige psychologische gevolgen voor het kind en voor de vervreemde ouder.

    Omdat die ouder het kind onder zijn macht wil houden door de andere ouder te denigreren, is hij/zij er bijna zeker van te slagen in het uitschakelen van de "foute"/storende ouder. Hij speelt in op het verstrijken van de tijd en op de procedures, wetende dat voor Justitie de "wil" van het kind de overhand zal hebben. Aan het eind van het proces brengt hij het "spontane" woord van het kind naar voren, dat, eenmaal goed geconditioneerd, zichzelf conditioneert en zeer overtuigend wordt voor iedereen, ook voor de rechters/psychologen.

    Wanneer oudervervreemding in werking treedt, wanneer elk contact met de verstoten ouder wordt verboden, kan deze laatste het kind niet meer laten zien wie hij/zij werkelijk is.

    Tot slot:

    Het Belgische rechtskader erkent het begrip "oudervervreemding" niet. Justitie is onvoldoende toegerust om het hoofd te bieden aan gevaarsituaties die kunnen leiden tot een verlies van de ouderlijke band en aan het onvermogen/de onwil van de ouders om samen te werken bij de gezamenlijke uitoefening van het ouderlijk gezag. De schade die wordt toegebracht aan het kind dat van een emotionele band met een van zijn/haar ouders wordt beroofd en aan de "vervreemde" ouder is van die aard dat het rechtssysteem met extra instrumenten moet toegerust worden. De instandhouding van emotioneel/relationeel contact is een belangrijk criterium voor het "psychisch welzijn van het kind".

    Ik verzoek de bevoegde autoriteiten bij wet te bepalen dat oudervervreemding als misdrijf wordt erkend, dat aan de daders ervan strafrechtelijke sancties kunnen worden opgelegd (boete, gevangenisstraf) om hen tot medewerking te dwingen, dat de slachtoffers als zodanig worden erkend en een financiële vergoeding krijgen voor de ernstige schade die zij lijden. Deze nieuwe wet moet zich baseren op eerder werk: Belgische Senaat - Zitting 2010-2011: 23/11/2010 S. 5-520 "Wetsvoorstel tot invoering van ouderbegeleiding onder gerechtelijk toezicht" (ingediend door mevrouw Christine Defraigne) – 13/10/2010 S. 5-307 "Wetsvoorstel voor het snel uitvoeren van een attitudeonderzoek om oudervervreemding bij kinderen na een scheiding te voorkomen" (ingediend door meneer Guy Swennen) – 13/10/2010 S. 5-308 "Wetsvoorstel om een gids voor persoonlijke relaties opstellen om het recht op persoonlijke relaties tussen ouders en kinderen te waarborgen" (ingediend door meneer Guy Swennen). En zich inspireren op de Wet nr. 12 318, van 26 augustus 2010 van de President van de Republiek Brazilië, die voorziet in het begrip oudervervreemding.

     

    Opmerking: voor uitleg over het verschil tussen de som van de handtekeningen en het weergegeven totaal, zie FAQ 40

Toevoegingen
  • +

    Tijdens een echtscheiding/scheiding kan het gebeuren dat een van de ouders wraak wil nemen op de andere ouder voor het leed dat hij/zij hem/haar heeft aangedaan, om hem/haar moreel te vernietigen. Het kind kan dan door deze situatie gegijzeld worden.

    Het gebeurt ook dat een ouder het kind voor zichzelf wil houden. Die ouder heeft al zijn/haar partner verloren en keert zich met het kind tegen de andere ouder die de "slechterik" wordt, verantwoordelijk voor alle tegenslagen.

    Dit kan leiden tot het "oudervervreemdingssyndroom (OVS)", een psychologisch syndroom bij kinderen dat bijna uitsluitend voorkomt in de context van een geschil over het hoofdverblijfsrecht van het kind. Het kind uit dit aanvankelijk door een ongerechtvaardigde denigrerende houding tegenover een ouder. Het OVS is het resultaat van de programmering (hersenspoeling) door de indoctrinerende ouder en de eigen bijdrage van het kind aan de belastering van de ouder die hiervan het doelwit is. Het kind verwerpt/diaboliseert de ouder van wie hij/zij vroeger zoveel hield en wordt één met de vervreemdende ouder.

    Criteria om de demarche van de vervreemdende ouder te herkennen: inmenging in de relatie/het contact met het kind, valse beschuldigingen van verschillende misbruiken, angstige reactie van het kind, verslechtering van de relatie sinds de scheiding.

    Uitingen bij het kind: de afgewezen ouder wordt ondermijnd zonder enig schuldgevoel van de kant van het kind en afgeschilderd als gemeen/gevaarlijk; irrationele/absurde excuses zonder echt verband met werkelijke ervaringen; afgewezen ouder is de "slechte" en vervreemdende ouder is de "goede", er zit niets tussenin; als ouders in elkaars aanwezigheid zijn, neemt kind positie in voor ouder met wie hij/zij samenwoont; uitbreiding van de vijandelijkheden jegens de hele familie en omgeving van de afgewezen ouder; geconditioneerd om de mening van de vervreemdende ouder weer te geven als ware het de eigen mening, kan het kind het niet riskeren de ouder die voor hem/haar zorgt en van wie hij/zij afhankelijk is, teleur te stellen; het kind gaat ervan uit dat de afgewezen ouder, koud en ongevoelig, niet lijdt onder de afwijzing, dat die ouder de wreedheid die hem/haar overkomt, verdient; het kind neemt de verhalen over die door de vervreemdende, manipulerende ouder zijn verzonnen, gebruikt ongewoon taalgebruik voor zijn/haar leeftijd.

    De vervreemdende ouder domineert:

    De ouder die deze gevoelsmatige loskoppeling bewerkstelligt, onderwerpt het kind, bewust/onbewust, aan indoctrinatie. Hij/zij maakt misbruik van de bijna onbeperkte macht die hij/zij heeft om zijn/haar kind te beïnvloeden en over het kind te beschikken. Een dergelijke invloed heeft ernstige psychologische gevolgen voor het kind en voor de vervreemde ouder.

    Omdat die ouder het kind onder zijn macht wil houden door de andere ouder te denigreren, is hij/zij er bijna zeker van te slagen in het uitschakelen van de "foute"/storende ouder. Hij speelt in op het verstrijken van de tijd en op de procedures, wetende dat voor Justitie de "wil" van het kind de overhand zal hebben. Aan het eind van het proces brengt hij het "spontane" woord van het kind naar voren, dat, eenmaal goed geconditioneerd, zichzelf conditioneert en zeer overtuigend wordt voor iedereen, ook voor de rechters/psychologen.

    Wanneer oudervervreemding in werking treedt, wanneer elk contact met de verstoten ouder wordt verboden, kan deze laatste het kind niet meer laten zien wie hij/zij werkelijk is.

    Tot slot:

    Het Belgische rechtskader erkent het begrip "oudervervreemding" niet. Justitie is onvoldoende toegerust om het hoofd te bieden aan gevaarsituaties die kunnen leiden tot een verlies van de ouderlijke band en aan het onvermogen/de onwil van de ouders om samen te werken bij de gezamenlijke uitoefening van het ouderlijk gezag. De schade die wordt toegebracht aan het kind dat van een emotionele band met een van zijn/haar ouders wordt beroofd en aan de "vervreemde" ouder is van die aard dat het rechtssysteem met extra instrumenten moet toegerust worden. De instandhouding van emotioneel/relationeel contact is een belangrijk criterium voor het "psychisch welzijn van het kind".

    Ik verzoek de bevoegde autoriteiten bij wet te bepalen dat oudervervreemding als misdrijf wordt erkend, dat aan de daders ervan strafrechtelijke sancties kunnen worden opgelegd (boete, gevangenisstraf) om hen tot medewerking te dwingen, dat de slachtoffers als zodanig worden erkend en een financiële vergoeding krijgen voor de ernstige schade die zij lijden. Deze nieuwe wet moet zich baseren op eerder werk: Belgische Senaat - Zitting 2010-2011: 23/11/2010 S. 5-520 "Wetsvoorstel tot invoering van ouderbegeleiding onder gerechtelijk toezicht" (ingediend door mevrouw Christine Defraigne) – 13/10/2010 S. 5-307 "Wetsvoorstel voor het snel uitvoeren van een attitudeonderzoek om oudervervreemding bij kinderen na een scheiding te voorkomen" (ingediend door meneer Guy Swennen) – 13/10/2010 S. 5-308 "Wetsvoorstel om een gids voor persoonlijke relaties opstellen om het recht op persoonlijke relaties tussen ouders en kinderen te waarborgen" (ingediend door meneer Guy Swennen). En zich inspireren op de Wet nr. 12 318, van 26 augustus 2010 van de President van de Republiek Brazilië, die voorziet in het begrip oudervervreemding.

     


Verwijderingen
  • -<p>Tijdens een echtscheiding/scheiding kan het gebeuren dat een van de ouders wraak wil nemen op de andere ouder voor het leed dat hij/zij hem/haar heeft aangedaan, om hem/haar moreel te vernietigen. Het kind kan dan door deze situatie gegijzeld worden.</p><p>Het gebeurt ook dat een ouder het kind voor zichzelf wil houden. Die ouder heeft al zijn/haar partner verloren en keert zich met het kind tegen de andere ouder die de "slechterik" wordt, verantwoordelijk voor alle tegenslagen.</p><p>Dit kan leiden tot het "oudervervreemdingssyndroom (OVS)", een psychologisch syndroom bij kinderen dat bijna uitsluitend voorkomt in de context van een geschil over het hoofdverblijfsrecht van het kind. Het kind uit dit aanvankelijk door een ongerechtvaardigde denigrerende houding tegenover een ouder. Het OVS is het resultaat van de programmering (hersenspoeling) door de indoctrinerende ouder en de eigen bijdrage van het kind aan de belastering van de ouder die hiervan het doelwit is. Het kind verwerpt/diaboliseert de ouder van wie hij/zij vroeger zoveel hield en wordt één met de vervreemdende ouder.</p><p><strong>Criteria om de demarche van de vervreemdende ouder te herkennen:</strong> inmenging in de relatie/het contact met het kind, valse beschuldigingen van verschillende misbruiken, angstige reactie van het kind, verslechtering van de relatie sinds de scheiding.</p><p><strong>Uitingen bij het kind:</strong> de afgewezen ouder wordt ondermijnd zonder enig schuldgevoel van de kant van het kind en afgeschilderd als gemeen/gevaarlijk; irrationele/absurde excuses zonder echt verband met werkelijke ervaringen; afgewezen ouder is de "slechte" en vervreemdende ouder is de "goede", er zit niets tussenin; als ouders in elkaars aanwezigheid zijn, neemt kind positie in voor ouder met wie hij/zij samenwoont; uitbreiding van de vijandelijkheden jegens de hele familie en omgeving van de afgewezen ouder; geconditioneerd om de mening van de vervreemdende ouder weer te geven als ware het de eigen mening, kan het kind het niet riskeren de ouder die voor hem/haar zorgt en van wie hij/zij afhankelijk is, teleur te stellen; het kind gaat ervan uit dat de afgewezen ouder, koud en ongevoelig, niet lijdt onder de afwijzing, dat die ouder de wreedheid die hem/haar overkomt, verdient; het kind neemt de verhalen over die door de vervreemdende, manipulerende ouder zijn verzonnen, gebruikt ongewoon taalgebruik voor zijn/haar leeftijd.</p><p><strong>De vervreemdende ouder domineert:</strong></p><p>De ouder die deze gevoelsmatige loskoppeling bewerkstelligt, onderwerpt het kind, bewust/onbewust, aan indoctrinatie. Hij/zij maakt misbruik van de bijna onbeperkte macht die hij/zij heeft om zijn/haar kind te beïnvloeden en over het kind te beschikken. Een dergelijke invloed heeft ernstige psychologische gevolgen voor het kind en voor de vervreemde ouder.</p><p>Omdat die ouder het kind onder zijn macht wil houden door de andere ouder te denigreren, is hij/zij er bijna zeker van te slagen in het uitschakelen van de "foute"/storende ouder. Hij speelt in op het verstrijken van de tijd en op de procedures, wetende dat voor Justitie de "wil" van het kind de overhand zal hebben. Aan het eind van het proces brengt hij het "spontane" woord van het kind naar voren, dat, eenmaal goed geconditioneerd, zichzelf conditioneert en zeer overtuigend wordt voor iedereen, ook voor de rechters/psychologen.</p><p>Wanneer oudervervreemding in werking treedt, wanneer elk contact met de verstoten ouder wordt verboden, kan deze laatste het kind niet meer laten zien wie hij/zij werkelijk is.</p><p><strong>Tot slot:</strong></p><p>Het Belgische rechtskader erkent het begrip "oudervervreemding" niet. Justitie is onvoldoende toegerust om het hoofd te bieden aan gevaarsituaties die kunnen leiden tot een verlies van de ouderlijke band en aan het onvermogen/de onwil van de ouders om samen te werken bij de gezamenlijke uitoefening van het ouderlijk gezag. De schade die wordt toegebracht aan het kind dat van een emotionele band met een van zijn/haar ouders wordt beroofd en aan de "vervreemde" ouder is van die aard dat het rechtssysteem met extra instrumenten moet toegerust worden. De instandhouding van emotioneel/relationeel contact is een belangrijk criterium voor het "psychisch welzijn van het kind".</p><p>Ik verzoek de bevoegde autoriteiten bij wet te bepalen dat oudervervreemding als misdrijf wordt erkend, dat aan de daders ervan strafrechtelijke sancties kunnen worden opgelegd (boete, gevangenisstraf) om hen tot medewerking te dwingen, dat de slachtoffers als zodanig worden erkend en een financiële vergoeding krijgen voor de ernstige schade die zij lijden. Deze nieuwe wet moet zich baseren op eerder werk: Belgische Senaat - Zitting 2010-2011: 23/11/2010 S. 5-520 "Wetsvoorstel tot invoering van ouderbegeleiding onder gerechtelijk toezicht" (ingediend door mevrouw Christine Defraigne) – 13/10/2010 S. 5-307 "Wetsvoorstel voor het snel uitvoeren van een attitudeonderzoek om oudervervreemding bij kinderen na een scheiding te voorkomen" (ingediend door meneer Guy Swennen) – 13/10/2010 S. 5-308 "Wetsvoorstel om een gids voor persoonlijke relaties opstellen om het recht op persoonlijke relaties tussen ouders en kinderen te waarborgen" (ingediend door meneer Guy Swennen). En zich inspireren op de Wet nr. 12 318, van 26 augustus 2010 van de President van de Republiek Brazilië, die voorziet in het begrip oudervervreemding.</p><p>&nbsp;</p><p><strong><u>Opmerking</u>: voor uitleg over het verschil tussen de som van de handtekeningen en het weergegeven totaal, zie FAQ 40 </strong></p>
Toevoegingen
  • +<p>Tijdens een echtscheiding/scheiding kan het gebeuren dat een van de ouders wraak wil nemen op de andere ouder voor het leed dat hij/zij hem/haar heeft aangedaan, om hem/haar moreel te vernietigen. Het kind kan dan door deze situatie gegijzeld worden.</p><p>Het gebeurt ook dat een ouder het kind voor zichzelf wil houden. Die ouder heeft al zijn/haar partner verloren en keert zich met het kind tegen de andere ouder die de "slechterik" wordt, verantwoordelijk voor alle tegenslagen.</p><p>Dit kan leiden tot het "oudervervreemdingssyndroom (OVS)", een psychologisch syndroom bij kinderen dat bijna uitsluitend voorkomt in de context van een geschil over het hoofdverblijfsrecht van het kind. Het kind uit dit aanvankelijk door een ongerechtvaardigde denigrerende houding tegenover een ouder. Het OVS is het resultaat van de programmering (hersenspoeling) door de indoctrinerende ouder en de eigen bijdrage van het kind aan de belastering van de ouder die hiervan het doelwit is. Het kind verwerpt/diaboliseert de ouder van wie hij/zij vroeger zoveel hield en wordt één met de vervreemdende ouder.</p><p><strong>Criteria om de demarche van de vervreemdende ouder te herkennen:</strong> inmenging in de relatie/het contact met het kind, valse beschuldigingen van verschillende misbruiken, angstige reactie van het kind, verslechtering van de relatie sinds de scheiding.</p><p><strong>Uitingen bij het kind:</strong> de afgewezen ouder wordt ondermijnd zonder enig schuldgevoel van de kant van het kind en afgeschilderd als gemeen/gevaarlijk; irrationele/absurde excuses zonder echt verband met werkelijke ervaringen; afgewezen ouder is de "slechte" en vervreemdende ouder is de "goede", er zit niets tussenin; als ouders in elkaars aanwezigheid zijn, neemt kind positie in voor ouder met wie hij/zij samenwoont; uitbreiding van de vijandelijkheden jegens de hele familie en omgeving van de afgewezen ouder; geconditioneerd om de mening van de vervreemdende ouder weer te geven als ware het de eigen mening, kan het kind het niet riskeren de ouder die voor hem/haar zorgt en van wie hij/zij afhankelijk is, teleur te stellen; het kind gaat ervan uit dat de afgewezen ouder, koud en ongevoelig, niet lijdt onder de afwijzing, dat die ouder de wreedheid die hem/haar overkomt, verdient; het kind neemt de verhalen over die door de vervreemdende, manipulerende ouder zijn verzonnen, gebruikt ongewoon taalgebruik voor zijn/haar leeftijd.</p><p><strong>De vervreemdende ouder domineert:</strong></p><p>De ouder die deze gevoelsmatige loskoppeling bewerkstelligt, onderwerpt het kind, bewust/onbewust, aan indoctrinatie. Hij/zij maakt misbruik van de bijna onbeperkte macht die hij/zij heeft om zijn/haar kind te beïnvloeden en over het kind te beschikken. Een dergelijke invloed heeft ernstige psychologische gevolgen voor het kind en voor de vervreemde ouder.</p><p>Omdat die ouder het kind onder zijn macht wil houden door de andere ouder te denigreren, is hij/zij er bijna zeker van te slagen in het uitschakelen van de "foute"/storende ouder. Hij speelt in op het verstrijken van de tijd en op de procedures, wetende dat voor Justitie de "wil" van het kind de overhand zal hebben. Aan het eind van het proces brengt hij het "spontane" woord van het kind naar voren, dat, eenmaal goed geconditioneerd, zichzelf conditioneert en zeer overtuigend wordt voor iedereen, ook voor de rechters/psychologen.</p><p>Wanneer oudervervreemding in werking treedt, wanneer elk contact met de verstoten ouder wordt verboden, kan deze laatste het kind niet meer laten zien wie hij/zij werkelijk is.</p><p><strong>Tot slot:</strong></p><p>Het Belgische rechtskader erkent het begrip "oudervervreemding" niet. Justitie is onvoldoende toegerust om het hoofd te bieden aan gevaarsituaties die kunnen leiden tot een verlies van de ouderlijke band en aan het onvermogen/de onwil van de ouders om samen te werken bij de gezamenlijke uitoefening van het ouderlijk gezag. De schade die wordt toegebracht aan het kind dat van een emotionele band met een van zijn/haar ouders wordt beroofd en aan de "vervreemde" ouder is van die aard dat het rechtssysteem met extra instrumenten moet toegerust worden. De instandhouding van emotioneel/relationeel contact is een belangrijk criterium voor het "psychisch welzijn van het kind".</p><p>Ik verzoek de bevoegde autoriteiten bij wet te bepalen dat oudervervreemding als misdrijf wordt erkend, dat aan de daders ervan strafrechtelijke sancties kunnen worden opgelegd (boete, gevangenisstraf) om hen tot medewerking te dwingen, dat de slachtoffers als zodanig worden erkend en een financiële vergoeding krijgen voor de ernstige schade die zij lijden. Deze nieuwe wet moet zich baseren op eerder werk: Belgische Senaat - Zitting 2010-2011: 23/11/2010 S. 5-520 "Wetsvoorstel tot invoering van ouderbegeleiding onder gerechtelijk toezicht" (ingediend door mevrouw Christine Defraigne) – 13/10/2010 S. 5-307 "Wetsvoorstel voor het snel uitvoeren van een attitudeonderzoek om oudervervreemding bij kinderen na een scheiding te voorkomen" (ingediend door meneer Guy Swennen) – 13/10/2010 S. 5-308 "Wetsvoorstel om een gids voor persoonlijke relaties opstellen om het recht op persoonlijke relaties tussen ouders en kinderen te waarborgen" (ingediend door meneer Guy Swennen). En zich inspireren op de Wet nr. 12 318, van 26 augustus 2010 van de President van de Republiek Brazilië, die voorziet in het begrip oudervervreemding.</p><p>&nbsp;</p><p><br></p>
Versie nummer 11 van de 17 Toon alle versies Ga terug naar het initiatief
Versie auteur
Profiel: La Chambre BE - De Kamer BE La Chambre BE - De Kamer BE
Versie gemaakt op 01/10/2021 14:04

You need to enable all cookies in order to see this content.

Change cookie settings