55_2020-2021/56 - Erkenning van oudervervreemding als strafbaar misdrijf

Tijdens een echtscheiding/scheiding kan het gebeuren dat een van de ouders wraak wil nemen op de andere ouder voor het leed dat hij/zij hem/haar heeft aangedaan, om hem/haar moreel te vernietigen. Het kind kan dan door deze situatie gegijzeld worden.

Het gebeurt ook dat een ouder het kind voor zichzelf wil houden. Die ouder heeft al zijn/haar partner verloren en keert zich met het kind tegen de andere ouder die de "slechterik" wordt, verantwoordelijk voor alle tegenslagen.

Dit kan leiden tot het "oudervervreemdingssyndroom (OVS)", een psychologisch syndroom bij kinderen dat bijna uitsluitend voorkomt in de context van een geschil over het hoofdverblijfsrecht van het kind. Het kind uit dit aanvankelijk door een ongerechtvaardigde denigrerende houding tegenover een ouder. Het OVS is het resultaat van de programmering (hersenspoeling) door de indoctrinerende ouder en de eigen bijdrage van het kind aan de belastering van de ouder die hiervan het doelwit is. Het kind verwerpt/diaboliseert de ouder van wie hij/zij vroeger zoveel hield en wordt één met de vervreemdende ouder.

Criteria om de demarche van de vervreemdende ouder te herkennen: inmenging in de relatie/het contact met het kind, valse beschuldigingen van verschillende misbruiken, angstige reactie van het kind, verslechtering van de relatie sinds de scheiding.

Uitingen bij het kind: de afgewezen ouder wordt ondermijnd zonder enig schuldgevoel van de kant van het kind en afgeschilderd als gemeen/gevaarlijk; irrationele/absurde excuses zonder echt verband met werkelijke ervaringen; afgewezen ouder is de "slechte" en vervreemdende ouder is de "goede", er zit niets tussenin; als ouders in elkaars aanwezigheid zijn, neemt kind positie in voor ouder met wie hij/zij samenwoont; uitbreiding van de vijandelijkheden jegens de hele familie en omgeving van de afgewezen ouder; geconditioneerd om de mening van de vervreemdende ouder weer te geven als ware het de eigen mening, kan het kind het niet riskeren de ouder die voor hem/haar zorgt en van wie hij/zij afhankelijk is, teleur te stellen; het kind gaat ervan uit dat de afgewezen ouder, koud en ongevoelig, niet lijdt onder de afwijzing, dat die ouder de wreedheid die hem/haar overkomt, verdient; het kind neemt de verhalen over die door de vervreemdende, manipulerende ouder zijn verzonnen, gebruikt ongewoon taalgebruik voor zijn/haar leeftijd.

De vervreemdende ouder domineert:

De ouder die deze gevoelsmatige loskoppeling bewerkstelligt, onderwerpt het kind, bewust/onbewust, aan indoctrinatie. Hij/zij maakt misbruik van de bijna onbeperkte macht die hij/zij heeft om zijn/haar kind te beïnvloeden en over het kind te beschikken. Een dergelijke invloed heeft ernstige psychologische gevolgen voor het kind en voor de vervreemde ouder.

Omdat die ouder het kind onder zijn macht wil houden door de andere ouder te denigreren, is hij/zij er bijna zeker van te slagen in het uitschakelen van de "foute"/storende ouder. Hij speelt in op het verstrijken van de tijd en op de procedures, wetende dat voor Justitie de "wil" van het kind de overhand zal hebben. Aan het eind van het proces brengt hij het "spontane" woord van het kind naar voren, dat, eenmaal goed geconditioneerd, zichzelf conditioneert en zeer overtuigend wordt voor iedereen, ook voor de rechters/psychologen.

Wanneer oudervervreemding in werking treedt, wanneer elk contact met de verstoten ouder wordt verboden, kan deze laatste het kind niet meer laten zien wie hij/zij werkelijk is.

Tot slot:

Het Belgische rechtskader erkent het begrip "oudervervreemding" niet. Justitie is onvoldoende toegerust om het hoofd te bieden aan gevaarsituaties die kunnen leiden tot een verlies van de ouderlijke band en aan het onvermogen/de onwil van de ouders om samen te werken bij de gezamenlijke uitoefening van het ouderlijk gezag. De schade die wordt toegebracht aan het kind dat van een emotionele band met een van zijn/haar ouders wordt beroofd en aan de "vervreemde" ouder is van die aard dat het rechtssysteem met extra instrumenten moet toegerust worden. De instandhouding van emotioneel/relationeel contact is een belangrijk criterium voor het "psychisch welzijn van het kind".

Ik verzoek de bevoegde autoriteiten bij wet te bepalen dat oudervervreemding als misdrijf wordt erkend, dat aan de daders ervan strafrechtelijke sancties kunnen worden opgelegd (boete, gevangenisstraf) om hen tot medewerking te dwingen, dat de slachtoffers als zodanig worden erkend en een financiële vergoeding krijgen voor de ernstige schade die zij lijden. Deze nieuwe wet moet zich baseren op eerder werk: Belgische Senaat - Zitting 2010-2011: 23/11/2010 S. 5-520 "Wetsvoorstel tot invoering van ouderbegeleiding onder gerechtelijk toezicht" (ingediend door mevrouw Christine Defraigne) – 13/10/2010 S. 5-307 "Wetsvoorstel voor het snel uitvoeren van een attitudeonderzoek om oudervervreemding bij kinderen na een scheiding te voorkomen" (ingediend door meneer Guy Swennen) – 13/10/2010 S. 5-308 "Wetsvoorstel om een gids voor persoonlijke relaties opstellen om het recht op persoonlijke relaties tussen ouders en kinderen te waarborgen" (ingediend door meneer Guy Swennen). En zich inspireren op de Wet nr. 12 318, van 26 augustus 2010 van de President van de Republiek Brazilië, die voorziet in het begrip oudervervreemding.

 Opmerking: voor uitleg over het verschil tussen de som van de handtekeningen en het weergegeven totaal, zie FAQ 40